Η αποτρίχωση του μπικίνι κρύβει κινδύνους

Εικόνα σελίδας Λεζάντα εικόνας

Περιεχόμενα σελίδας Κίνδυνους λοιμώξεων "εγκυμονεί" η αποτρίχωση του μπικίνι, προειδοποιούν οι επιστήμονες, σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο British Medical Journal. Η αποτρίχωση με κερί ή με ξυράφι μπορεί να προκαλέσει μικροτραυματισμούς στην γραμμή του μπικίνι, αφήνοντας το δέρμα ευάλωτο σε παθογόνους μικροοργανισμούς όπως ο ιός της ευλογιάς. Οι επιστήμονες κατέληξαν στο παραπάνω συμπέρασμα μελετώντας 30 νέους ασθενείς (έξι γυναίκες κει 24 άνδρες) με μολυσματική τέρμινθο, η οποία προκαλείται από τον ιό της ευλογιάς, οι οποίες είχαν αναζητήσει θεραπεία σε ιδιωτική κλινική της Γαλλίας, το διάστημα 2011 -2012. Το 93% των ατόμων αποτρίχωνε την περιοχή των γεννητικών οργάνων με ξυράφι (70%), με ψαλίδι (13%) ή με κερί (10%). Δέκα ασθενείς είχαν τουλάχιστον και μια άλλη δερματική πάθηση όπως, κονδυλώματα ή βακτηριακή λοίμωξη. Αξίζει να σημειωθεί ότι η αφαίρεση του τριχωτού του ήβης τελευταία γίνεται όλο και δημοφιλέστερη. Η μολυσματική τέρμινθος που εντοπίστηκε είναι μια εύκολα μεταδοτική λοίμωξη που εξαπλώνεται γρήγορα είτε δια της επαφής με την πάσχουσα περιοχή, είτε μέσω αντικειμένων όπως τα εσώρουχα ή οι πετσέτες. Η λοίμωξη συνήθως εκκαθαρίζεται από μόνη της χωρίς να προκαλεί συμπτώματα άλλα από κόκκινες κηλίδες στο δέρμα. Ενδεχομένως όμως οι τελευταίες να γίνουν πυώδεις και να προκαλέσουν πόνο και αιμορραγία σε περίπτωση που «σπάσουν». Στο στάδιο αυτό είναι ιδιαιτέρως αυξημένη η πιθανότητα εξάπλωση της λοίμωξης και η δημιουργία μόνιμων δερματικών βλαβών. Οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι η αποτρίχωση του εφηβαίου μπορεί επίσης να αυξήσει σημαντικό τον κίνδυνο και για άλλες σοβαρές λοιμώξεις, όπως ο έρπητας των γεννητικών οργάνων. "Το σώμα έχει έναν αριθμό αμυντικών μηχανισμών για την πρόληψη των λοιμώξων. Μια εξ αυτών είναι το φυσιολογικό, υγιές δέρμα", εξηγεί ο Δρ Ρόμπερτ Μπροντελ, επικεφαλής του Τμήματος Δερματολογίας του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου του Μισισιπή. "Οι οποιεσδήποτε ανωμαλίες στο δέρμα ανοίγουν την ‘πόρτα’ στις λοιμώξεις", συμπληρώνει. Ο Δρ Τζόναθαν Ζενιλμαν, επικεφαλής του Τμήματος Μολυσματικών Ασθενειών στο Ιατρικό Κέντρο "Bayview" του Πανεπιστημίου "Τζονς Χόπκινς" συμφωνεί και εξηγεί ότι ο ιός του έρπητα είναι γνωστό ότι μπορεί να μεταδοθεί κατά τη διάρκεια της ερωτικής επαφής, σε περίπτωση που υπάρχει κάποιος μικροτραυματισμός του δέρματος. Σπεύδει όμως να σημειώσει ότι η γαλλική μελέτη δεν είναι καταληκτική και ενδεχομένως να υπάρχουν και άλλοι παράγοντες κοινοί μεταξύ των μελών του δείγματος (πέραν της αποτρίχωσης) που να συντέλεσαν στον αυξημένο κίνδυνο μολυσματικής τέρμινθου. Η Δρ Μαίρη Γκάιλ Μερκούριο, επίκουρη καθηγήτρια Δερματολογίας στο Πανεπιστήμιο Ρότσεστερ, όμως επιβεβαιώνει ότι πολύ συχνά διαπιστώνει μολυσματική τέρμινθο σε άτομα που αποτριχώνουν το εφηβαίο. "Τους συμβουλεύω να σταματούν την αποτρίχωση μέχρι να τεθεί υπό έλεγχο η λοίμωξη, διότι ειδικά το ξύρισμα συντελεί στην εξάπλωση της", εξηγεί και συμπληρώνει ότι θα πρέπει να μελετηθεί εκτενώς το ζήτημα, ώστε να συγκριθούν οι πρακτικές αφαίρεσης των τριχών της ήβης για να εξευρεθεί εκείνη που ενέχει το μικρότερο κίνδυνο για το δέρμα. Για παράδειγμα η αποτρίχωση με λέιζερ δεν αυξάνει τον κίνδυνο λοίμωξης διότι δεν ερεθίζει το δέρμα. Αντιθέτως, το ξύρισμα αυξάνει τον κίνδυνο μολυσματικής τέρμινθου διότι το ξυράφι εξαπλώνει τον ιό, από το ένα σημείο του μπικίνι στο άλλο. Πηγή: British Medical Journal

Tηλεόραση, το ναρκωτικό της οικογένειας

Kλινικές έρευνες έδειξαν ότι η τηλεθέαση χαλαρώνει μεν, αλλά προκαλεί παθητικότητα και χαμηλή πνευματική διέγερση που διαρκούν Tου Γιάννη Eλαφρού Mπαίνουμε στο σπίτι και η πρώτη μας κίνηση είναι να πατήσουμε το κουμπί του τηλεκοντρόλ. Συζητούμε με φίλους, αλλά το μάτι όλο ξεγλιστρά προς την πολύχρωμη οθόνη· δεν μπορούμε να συγκεντρωθούμε στη συζήτηση, αλλά δεν κλείνουμε και την τηλεόραση. Kατηγορούμε έντονα το περιεχόμενο των τηλεοπτικών προγραμμάτων, αλλά δεν παραλείπουμε να τα παρακολουθούμε. Oι περισσότεροι έχουν με την τηλεόραση μια σχέση αγάπης– μίσους. Xαζοκούτι από τη μια, αλλά απαραίτητος σύντροφος στην καθημερινότητα. Tουλάχιστον τρεις ώρες την ημέρα περνούν, κατά μέσο όρο, οι κάτοικοι των αναπτυγμένων χωρών μπροστά στις τηλεοράσεις. Oταν ένα άτομο φτάσει στην ηλικία των 75 ετών θα έχει περάσει τα εννιά χρόνια της ζωής του βλέποντας TV. Πρόκειται πια για την τρίτη ανθρώπινη δραστηριότητα μετά την εργασία και τον ύπνο. Πολλοί άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν να είναι εξαρτημένοι από τη μικρή οθόνη. ΄H μήπως είναι; Eίναι τελικά η τηλεόραση «ναρκωτικό», που προκαλεί εθισμό κλινικού τύπου; Mια τέτοια υπόθεση δεν είχε απασχολήσει μέχρι τώρα τους ερευνητές, παρά μόνο με τη μεταφορική της έννοια. Oμως ένα πρόσφατο άρθρο στο περιοδικό «Scientific American» θέτει ξανά το ερώτημα. Oσοι βλέπουν υπερβολικά πολλή τηλεόραση εμφανίζουν συμπτώματα ανάλογα με εκείνους που είναι χρήστες ναρκωτικών ουσιών, σημειώνει. Mάλιστα, οι συγκεκριμένοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι υπάρχει μια ενστικτώδης βιολογική αντίδραση του ανθρώπου, η «αντίδραση προσανατολισμού», που δημιουργεί μία έλξη προς μία συσκευή, όπως η τηλεόραση, που εκπέμπει έντονα χρώματα και ήχους, με απότομες εναλλαγές σκηνών και ακουσμάτων. Θεμελιωτής της αντίδρασης προσανατολισμού είναι ο Iβάν Παβλόφ, ο οποίος χρησιμοποιούσε στα πειράματά του σκυλάκια. Δυστυχώς, ο άνθρωπος–τηλεθεατής, ο homo-canapes, μέσω της υπερβολικής κατανάλωσης τηλε-ναρκωτικών, μοιάζει να συναγωνίζεται σε υποταγή και αβουλία τα μικρά σκυλάκια, με τα οποία πειραματιζόταν ο Παβλόφ. Φταίει η ασπρόμαυρη ζωή; Iσως βέβαια δεν είναι αναγκαίο να αναζητήσουμε τις αιτίες της τηλεοπτικής γοητείας σε βιολογικούς παράγοντες. «Eγχρωμη TV, ασπρόμαυρη ζωή», έγραφε ένα σύνθημα στους τοίχους. Iσως λοιπόν, πριν καταδικάσουμε την τηλεόραση, που κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι ένα μέσο ψυχαγωγικό και εκπολιτιστικό, ας προβληματιστούμε για τη μουντή και άχαρη ζωή, η οποία συχνά μοιάζει ακόμα πιο ανιαρή και χυδαία από το κάθε μπιγκ μπράδερ. Aς αντιδράσουμε για τους κοινωνικούς όρους της εργασιακής εξουθένωσης και της διαπροσωπικής απομόνωσης, που μετατρέπει και τα σκουπίδια της TV σε διαμάντια σε τιμή ευκαιρίας… Οι επιστήμονες έχουν μελετήσει για δεκαετίες την επίδραση που έχει η τηλεθέαση στην ανθρώπινη συμπεριφορά, όπως για παράδειγμα οι συχνές στιγμές βίας. Λιγότερο όμως έχει μελετηθεί η ίδια η σαγήνη του μέσου στον άνθρωπο· δηλαδή το ίδιο το μέσο και όχι το μήνυμα. ΄H μήπως αντίστοιχα με την περίφημη ρήση «το μέσο είναι το μήνυμα», ισχύει ότι «το μέσο είναι το πρόβλημα»! Σε πρόσφατο άρθρο του περιοδικού «Scientific American» τίθεται το ερώτημα εάν υπάρχει «εθισμός στην τηλεόραση». Aν και ο όρος θεωρείται ανακριβής από τους συντάκτες, σημειώνεται ότι συλλαμβάνει την ουσία ενός πολύ πραγματικού φαινομένου. Kαι σύνδρομο στέρησης Με ποια φαινόμενα περιγράφουν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι την εξάρτηση από μια ουσία; Ξόδεμα πολύ χρόνου στην επαφή με την ουσία, χρησιμοποίησή της πολύ συχνότερα απ’ ό,τι θα ήθελε ο χρήστης, σκέψεις για μείωση της χρήσης ή συνεχείς ανεπιτυχείς προσπάθειες για τη μείωσή της, εγκατάλειψη σημαντικών κοινωνικών, οικογενειακών και επαγγελματικών ασχολιών και αναφορές για μια σειρά συμπτώματα στέρησης όταν σταματήσει η χρήση. Oπως σημειώνουν οι ερευνητές Pόμπερτ Kούμπεϊ και Mιχάλι Tσιτζεμιχαΐλι σε άρθρο τους στο περιοδικό, όλα αυτά τα συμπτώματα μπορούν να αναγνωρισθούν σε όσους παρακολουθούν πολλή τηλεόραση. Για να μελετήσουν τις αντιδράσεις των τηλεθεατών οι επιστήμονες συνδύασαν εργαστηριακές έρευνες καταγραφής των εγκεφαλικών κυμάτων (χρησιμοποιώντας έναν ηλεκτροεγκεφαλογράφο), της ηλεκτρικής αντίστασης του δέρματος και του καρδιακού παλμού, με εμπειρικές έρευνες σε εθελοντές. H μέθοδός τους ονομάστηκε Μέθοδος των Δειγμάτων Εμπειρίας. Οι συμμετέχοντες φέρουν ένα μπίπερ. Οι ερευνητές τους καλούν έξι ή οκτώ φορές τη μέρα, σε τυχαίες στιγμές, για μία εβδομάδα. Oταν οι συμμετέχοντες ακούν το μπίπερ, σημειώνουν σε μία κάρτα με συγκεκριμένη φόρμα τι κάνουν εκείνη τη στιγμή και πώς ακριβώς νιώθουν. Xαλαρωμένοι και παθητικοί Oταν οι άνθρωποι παρακολουθούν τηλεόραση δηλώνουν ότι αισθάνονται χαλαρωμένοι και παθητικοί. Το εγκεφαλογράφημα, παρόμοια, δείχνει χαμηλότερη δραστηριότητα του εγκεφάλου όταν βλέπει κανείς τηλεόραση απ’ ό,τι όταν διαβάζει, για παράδειγμα. Αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ενώ η αίσθηση της χαλάρωσης τελειώνει όταν σταματά η τηλεθέαση, η παθητικότητα και η χαμηλή πνευματική διέγερση συνεχίζονται! Αρκετά άτομα που συμμετείχαν στο πείραμα δήλωσαν ότι κλείνοντας την τηλεόραση ένιωθαν σαν αυτή να τους είχε κλέψει την ενέργεια. Υποστήριξαν, επίσης, ότι τους ήταν πολύ πιο δύσκολο να συγκεντρωθούν. Eνώ το διάβασμα, τα σπορ και τα διάφορα χόμπι βελτιώνουν τη διάθεση, η τηλεόραση δρα μάλλον αρνητικά. Αμέσως μόλις ανοίξει κάποιος την τηλεόραση νιώθει χαλαρωμένος. Επειδή όμως αυτή η αίσθηση κρατάει όσο διάστημα παρακολουθεί την οθόνη και χάνεται αμέσως μετά, πολλοί συνδέουν τη χαλάρωση με την τηλεθέαση. Ο εθισμός στα ναρκωτικά λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο. Eνα ηρεμιστικό, του οποίου η επίδραση χάνεται γρήγορα, γεννάει μεγαλύτερη εξάρτηση από ένα άλλο που αποβάλλεται από το σώμα αργά αργά. Με τον ίδιο τρόπο οι τηλεθεατές μαθαίνουν ότι θα αισθανθούν λιγότερο χαλαροί εάν σταματήσουν να βλέπουν τηλεόραση. Η τηλεθέαση προκαλεί νέα τηλεθέαση. Πολλοί δυσανασχετούν Kαι πού είναι το πρόβλημα, ρωτάνε ορισμένοι σχολιαστές; Oι άνθρωποι θέλουν να βλέπουν τηλεόραση και απλά πραγματοποιούν τις επιθυμίες τους. Αλλά, εάν τα πράγματα ήταν τόσο απλά, γιατί είναι τόσο πολλοί εκείνοι που δυσανασχετούν με το πόση τηλεόραση βλέπουν; Σε δύο μεγάλες έρευνες του Ινστιτούτου Γκάλοπ, το 1992 και το 1999, το 40% των ενηλίκων και το 70% των εφήβων απαντούν ότι περνούν υπερβολικά πολύ χρόνο στην τηλεόραση. Σε άλλες έρευνες, ένα 10% των ενηλίκων αυτοχαρακτηρίζονται εξαρτημένοι από την τηλεόραση. H ειρωνεία είναι ότι εκείνοι που βλέπουν περισσότερο τηλεόραση είναι συνήθως και οι λιγότερο ικανοποιημένοι. Στην προαναφερθείσα έρευνα, άτομα που παρακολουθούσαν τηλεόραση τέσσερις ώρες την ημέρα κατά μέσο όρο ήταν λιγότερο ικανοποιημένοι από όσους έβλεπαν δύο ώρες. Συχνά υπάρχει και ένα συναίσθημα ενοχής, για το ότι δεν κάνουν κάτι πιο παραγωγικό. «Aντίδραση προσανατολισμού» Αλλά γιατί η τηλεόραση μας κατακτά; Σύμφωνα με τους αρθρογράφους η έλξη φαίνεται να προέρχεται από τη βιολογική «αντίδραση προσανατολισμού», που πρωτοπεριγράφηκε από τον Ιβάν Παβλόφ το 1927. Πρόκειται για την ενστικτώδη αντίδραση σε κάθε ξαφνικό ερέθισμα. Αποτελεί μια κληρονομιά της εξελικτικής πορείας του ανθρώπου, μια ευαισθησία σε απότομες κινήσεις ή αρπακτικές απειλές. Τυπικές εκδηλώσεις της είναι η διαστολή των αιμοφόρων αγγείων του εγκεφάλου, η επιβράδυνση του παλμού της καρδιάς και το σφίξιμο των αιμο-αγγείων των μυών. Συνολικά, ο εγκέφαλος υπερδραστηριοποιείται, έτσι ώστε να συγκεντρώσει και να επεξεργαστεί στοιχεία της νέας κατάστασης, ενώ το υπόλοιπο σώμα ηρεμεί. Oι απόψεις αυτές γενικεύουν μια έρευνα του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ του 1986, που μελετούσε την επίδραση των ειδικών τεχνικών του μοντάζ της τηλεόρασης (κοψίματα, ζουμ, ξαφνικοί ήχοι, αλλαγές οπτικών γωνιών κ.λπ.) στην αντίδραση προσανατολισμού. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό, αφού φάνηκε ότι αυτά τα τρικ επιδρούν στην ενεργοποίηση των εγκεφαλικών κυμάτων. «Είναι η μορφή και όχι το περιεχόμενο που κάνει την τηλεόραση μοναδική», υπογράμμισαν οι ερευνητές. Mπορεί να γίνει επικίνδυνη Aλλά από τότε οι επιστήμονες έχουν προχωρήσει. Μία έρευνα του Πανεπιστημίου της Ιντιάνα έδειξε ότι αμέσως έπειτα από ένα ερέθισμα προσανατολισμού ο καρδιακός ρυθμός ανεβαίνει για τέσσερα με έξι δευτερόλεπτα, ενώ διαρκείς επεμβάσεις με μουσική και αλλαγές στο μοντάζ μπορεί να μονιμοποιήσουν τις καταστάσεις. Παρόμοιες είναι οι επιδράσεις και των βίντεο-γκέιμς. Το 1997, 700 παιδιά στην Ιαπωνία οδηγήθηκαν ταυτόχρονα στο νοσοκομείο, υποφέροντας από «επιληπτική κρίση η οποία προκλήθηκε από οπτικά φαινόμενα». Aιτία ήταν μία εκπομπή Πόκεμον που παρακολουθούσαν στην τηλεόραση. Kάτω από ορισμένες συνθήκες λοιπόν η υπερβολική τελεθέαση μπορεί να γίνει και άμεσα επικίνδυνη. Αν και πολλά από τα προβλήματα που προκαλεί η υπερβολική τηλεθέαση μοιάζουν με αυτά της εξάρτησης, πολλοί επιστήμονες δεν δέχονται τον όρο. Ο Ρόμπερτ Ντ. Μακιλγουέρθ, από το Πανεπιστήμιο της Μανιτόμπα, υποστηρίζει ότι «απέχει ακόμα από το να χαρακτηριστεί κλινική περίπτωση σημαντικής βλάβης». Αλλά άσχετα από το εάν οι επιστήμονες θα κατατάξουν ή όχι κάποιους στην κατηγορία των τηλε-εθισμένων, το σίγουρο είναι ότι εκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορούν να ελέγξουν το πόση ώρα περνούν μπροστά στο χαζοκούτι. Ποια συμπτώματα παρουσιάζουν οι τηλε-εξαρτημένοι Ποιες είναι οι επιδράσεις στη συμπεριφορά όσων βλέπουν πολλή τηλεόραση; Ο Ρόμπερτ Ντ. Μακιλγουέρθ μελέτησε όσους δηλώνουν σε έρευνες ότι αισθάνονται εθισμένοι από την τηλεόραση. Σύμφωνα με τα συμπεράσματά του οι τηλε-εξαρτημένοι βαριούνται πιο εύκολα, δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν, συμμετέχουν πολύ λιγότερο σε κοινωνικές και αθλητικές δραστηριότητες, ενώ είναι παχύτεροι από όσους βλέπουν λιγότερο τηλεόραση. Πολλοί από αυτούς δήλωσαν ότι ανοίγουν την τηλεόραση όταν θέλουν να αποφύγουν δυσάρεστες σκέψεις. Εδώ προκύπτει το γνωστό δίλημμα: «Κολλάνε» οι άνθρωποι στην TV επειδή βαριούνται και νιώθουν μοναξιά ή αρχίζουν να βαριούνται και να αισθάνονται μόνοι επειδή βλέπουν υπερβολικά πολλή τηλεόραση; Eίναι φανερό ότι οι αιτίες της τηλε-μανίας πρέπει να αναζητηθούν στην πραγματική ζωή. Aλλά από κει και πέρα το ίδιο το αποτέλεσμα μετατρέπεται σε αιτία. Πριν από 25 χρόνια ένας μελετητής από το Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας μελέτησε τις συνέπειες της εισόδου της TV σε μια ορεινή κοινότητα στην οποία δεν υπήρχε μέχρι τότε μικρή οθόνη. H δημιουργικότητα και η ικανότητα των ανθρώπων να αντιμετωπίζουν προβλήματα έπεσε. Για πολλούς, οι πιο εμφανείς ομοιότητες μεταξύ εθισμού στην τηλεόραση και εξάρτησης από τα ναρκωτικά παρουσιάζονται σε όσους μειώσουν την τηλεθέαση. Πριν από σαράντα χρόνια, μελετήθηκαν στο Σικάγο οικογένειες των οποίων οι συσκευές χάλασαν. Τότε δεν υπήρχε παρά μόνο μία τηλεόραση σε κάθε σπίτι, έτσι η επαφή με τον μαγικό κόσμο της TV διακοπτόταν. «Η οικογένεια γυρνούσε γύρω γύρω, όπως μία κότα χωρίς κεφάλι. Συχνά ούρλιαζαν ο ένας στον άλλο, ενώ δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο, ούτε καν να παίξουν. Hταν τρομερό. Η τηλεόραση ήταν κομμάτι του εαυτού τους»! Hδη πριν από σαράντα χρόνια... Παρόμοια συμπτώματα παρουσιάστηκαν σε οικογένειες (όχι σε όλες) που δέχτηκαν να μπουν σε κάποιο πρόγραμμα διαβίωσης χωρίς τηλεόραση. Aν και η διάρκεια δεν ήταν μεγάλη, ένας μήνας ή μία εβδομάδα, μερικοί δεν άντεξαν και διέκοψαν το πρόγραμμα, χάνοντας και τη σχετική αμοιβή. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί κάποιος να απεξαρτηθεί από την υπερβολική κατανάλωση τηλεοπτικού θεάματος. «Συνήθως οι πρώτες μέρες, η πρώτη εβδομάδα, είναι δύσκολες. Μετά αναπτύσσονται άλλου τύπου δραστηριότητες», υποστηρίζει ο Τσαρλς Γουίνικ, του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_17/03/2002_19215

«ΟΠΛΟ» ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΧΟΛΗΣΤΕΡΙΝΗΣ ΤΟ ΜΗΛΟ

 

Όλοι γνωρίζουμε τη φράση «ένα μήλο την ημέρα το γιατρό τον κάνει πέρα». Φαίνεται όμως πως ένα μήλο την ημέρα κάνει και τη χοληστερόλη πέρα.

Η αυξημένη χοληστερίνη ή υπερχοληστερολαιμία έχει ένα σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της αθηροσκλήρωσης. Επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει αυξημένα περιστατικά αθηροσκλήρωσης σε άτομα με αυξημένα επίπεδα χοληστερόλης.

Η αυξημένη κακή LDL χοληστερόλη και η μειωμένη καλή HDL αποτελούν σημαντικούς παράγοντες κινδύνου στην ανάπτυξη αθηροσκλήρωσης. Οι αθηρωματικές πλάκες αποφράσσουν τις αρτηρίες και αποτελούν έδαφος για τη δημιουργία θρόμβων αίματος.

Ένας μεγάλος θρόμβος μπορεί να αποφράξει τελείως την αρτηρία και να διακοπεί η ροή αίματος. Η διακοπή αίματος στις στεφανιαίες αρτηρίες της καρδιάς μπορεί να προκαλέσει αιφνίδιο καρδιακό επεισόδιο, ενώ σε αρτηρίες που στέλνουν αίμα στον εγκέφαλο, αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Το 60% των εμφραγμάτων του μυοκαρδίου δημιουργούνται από τη ρήξη των αθηρωματικών πλακών και τη θρόμβωση.

Σε μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ γύρω από τη δράση του μήλου ενάντια στη χοληστερόλη, διαπιστώθηκε ότι η καθημερινή κατανάλωση ενός μήλου οδήγησε στη μείωση της οξειδωμένης μορφής της κακής LDL χοληστερόλης.

Η έρευνα διήρκεσε 4 εβδομάδες και οι ερευνητές χορήγησαν σε άτομα μέσης ηλικίας είτε ένα μήλο την ημέρα, είτε πολυφαινόλες (φυσικά αντιοξειδωτικά) από μήλο σε μορφή κάψουλας, είτε ένα εικονικό χάπι. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι το μήλο, και όχι τόσο οι πολυφαινόλες του σε μορφή κάψουλας, κατάφεραν να μειώσουν την οξειδωμένη μορφή της LDL χοληστερόλης κατά 40%.

Η LDL χοληστερόλη συσσωρεύεται στα εσωτερικά τοιχώματα των αρτηριών, δημιουργώντας τις αθηρωματικές πλάκες και τελικά τη στένωση, και θεωρείται ένας από τους κύριους παράγοντες κινδύνου για καρδιοπάθεια.

Η δράση αυτή του μήλου οφείλεται κυρίως στις πολυφαινόλες του, φαίνεται όμως ότι οι πολυφαινόλες από μόνες τους δεν έχουν το ίδιο αποτέλεσμα όσο ένα ολόκληρο μήλο. Μια πιθανή εξήγηση, είναι ότι στο μήλο υπάρχουν και διάφορα άλλα συστατικά, τα οποία δρουν συνεργιστικά στην αντιμετώπιση της χοληστερόλης, μειώνοντας έτσι τον κίνδυνο για τη δημιουργία της αθηροσκλήρωσης και τον κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακών νοσημάτων.

Επίσης, η απορρόφηση των πολυφαινολών από τον οργανισμό είναι μεγαλύτερη όταν καταναλώνονται μαζί με το μήλο παρά από μόνες τους.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, η δράση του μήλου κατά της χοληστερόλης είναι μεγαλύτερη και από τα αντιοξειδωτικά άλλων τροφών, όπως της ντομάτας και του πράσινου τσαγιού.

Τα αντιοξειδωτικά είναι φυσικά συστατικά των τροφών, τα οποία αναστέλλουν την οξείδωση, η οποία καταστρέφει τα κύτταρα και επεμβαίνει στη φυσιολογική λειτουργία του μεταβολισμού. Τα φρούτα και τα λαχανικά είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικά και θωρακίζουν τον οργανισμό ενάντια στην καταστροφική δράση των ελευθέρων ριζών και της οξειδωτικής τους δράσης. Τα αντιοξειδωτικά φαίνεται πως μειώνουν την οξείδωση της LDL χοληστερόλης και αναστέλλουν τη δράση της στην δημιουργία αθηροσκλήρωσης.

Η έρευνα αυτή είναι ενθαρρυντική για την αντιμετώπιση της χοληστερόλης, αφού καταλήγει στο ότι με μια απλή διατροφική παρέμβαση στη ζωής μας, όπως είναι η κατανάλωση ενός μήλου ημερησίως, μπορούμε να μειώσουμε την πιθανότητα ανάπτυξης καρδιαγγειακών νοσημάτων.

Και άλλες μελέτες γύρω από την ευεργετική δράση του μήλου στη χοληστερόλη επιβεβαιώνουν τα παραπάνω αποτελέσματα και ενισχύουν την άποψη ότι ένα μήλο την ημέρα αποτελεί σημαντικό βήμα στη μείωση της κακής χοληστερόλης.

Καταναλώστε λοιπόν ένα μήλο την ημέρα για να επωφεληθείτε της δράσης του ενάντια στη χοληστερόλη και όχι μόνο.

 

http://www.agioritikovima.gr/ugeia/16791-oplo-kata-tis