Κεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ταιριαστό

H αληθινή φύση του ανθρώπου, η καρδιά, αναζητά το ταιριαστό, την ίδια στιγμή είναι σαν να παρεμβαίνει ο νους , πουναι πιο γρήγορος και υπολογιστικός και ψάχνει το βολικό, κατα συνέπεια το αταίριαστο. Ο νους αναγνωρίζει τις αδυναμίες και τα βιώματα και δρα υπολογοστικά. Έτσι καθώς συνεχίζουμε να ζούμε με το αταίριαστο , η καρδιά μας μένει ανεκπλήρωτη, μα σαν περάσουν τα χρόνια και πετάξει κανείς απο πάνω του τους φόβους που τον κρατούν εγκλωβισμένο, τότε νοιώθει νάχει την ανάγκη να ζήσει έστω και για λίγο με το ταιριαστό , βιώνοντας αυτή τη μοναδική πληρότητα.

Το Μονοπάτι...

Κάποτε ξεκίνησα ένα ταξίδι σ'αυτή την ζωή...Στο δρόμο χάθηκα...Η γή κάτω απ'τα πόδια μου, το νερό μπροστά μου, ο αέρας να στροβιλίζει παντού γύρω μου αλλά εγώ πιά δεν ένοιωθα τίποτα! Βρέθηκα χωρίς να το θέλω να περπατώ σε λάθος μονοπάτι...Κάπου στη μέση το κατάλαβα, και άρχισα κάθε που βράδυαζε να κοιτώ επίμονα τον έναστρο ουρανό, για να δώ κάποιο αστέρι να πέφτει, να κάνω την ευχή για να γυρίσω...να βρώ τη δύναμη να ξυπνήσω και να βρεθώ εκεί που ήμουν στην αρχή αλλά πριν προλάβω να το σκεφτώ ο ουρανός σκοτείνιαζε και τ'αστέρια κρύβονταν πίσω από το σκοτεινό πέπλο της νύκτας....Τόσα χρόνια μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό...Τόσα χρόνια προσπαθώντας να βρώ πνοή για να πάρω μια αναπνοή να συνεχίσω...Και'κεί που όλα έμοιαζαν να σβήνουν άρχισαν να ακούω φωνές,τις ένοιωθα γνώριμες κι'ας μην τις είχα ξανακούσει...Μή έχοντας να χάσω πια τίποτα τις εμπιστεύτηκα, τις ακολούθησα και τελικά βγήκα πάλι στο φώς!

Τώρα νοιώθω πως απλά γύρισα...αν και ξέρω πως δεν τελείωσε ακόμη αυτός ο κύκλος του λάθους...πορεία περίεργη...μαζεύω τις δυνάμεις μου και προχωρώ, από'κει που'χα μείνει πριν από χρόνια...Παράξενα νοιώθω το χρόνο να σταμάτησε, λες και με περίμενε να συνεχίσω την πορεία μου..Να διαλέξω πάλι άλλο μονοπάτι...Θα περιμένω όμως...να κάνω την ευχή που δεν έκανα, να νοιώσω μ'όλες μου τις αισθήσεις τη γή,το νερό,τον αέρα...να ακούσω πάλι τις φωνές να με καθοδηγούν και μετά θα προχωρήσω...θα ζώ στην πορεία αυτή κάθε στιγμή, κάθε βήμα της με τρόπο πρωτόγνωρο..θα δίνομαι απόλυτα σ'αυτήν γιατί θα ξέρω πως θα περπατώ πιά στο μονοπάτι που από παιδί έβλεπα κάθε βράδυ στο όνειρο μου..και ξέρω πως δε θα'μαι μόνος...θά'χω μαζί μου τις φωνές που πιά θα ξέρω σε ποιούς θα'νήκουν...σ'αυτούς που αληθινά μ'αγαπούν!

Μάριος 1.2.2011