H αληθινή φύση του ανθρώπου, η καρδιά, αναζητά το ταιριαστό, την ίδια στιγμή είναι σαν να παρεμβαίνει ο νους , πουναι πιο γρήγορος και υπολογιστικός και ψάχνει το βολικό, κατα συνέπεια το αταίριαστο. Ο νους αναγνωρίζει τις αδυναμίες και τα βιώματα και δρα υπολογοστικά. Έτσι καθώς συνεχίζουμε να ζούμε με το αταίριαστο , η καρδιά μας μένει ανεκπλήρωτη, μα σαν περάσουν τα χρόνια και πετάξει κανείς απο πάνω του τους φόβους που τον κρατούν εγκλωβισμένο, τότε νοιώθει νάχει την ανάγκη να ζήσει έστω και για λίγο με το ταιριαστό , βιώνοντας αυτή τη μοναδική πληρότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου