Σκέψεις..

Ποτέ δε θα ξεχάσω τις ώρες-πότε πλημυρισμένες απαλό ήλιο, πότε ντυμένες στο σκοτάδι που περνώ καθισμένος σε μια γωνιά του δωματίου μου..
Μόνος με τις δυνάμεις που κουβαλώ μέσα μου μετουσιώνω με τη φαντασία μου τον κόσμο..Τον κάνω όπως εγώ θέλω να είναι...
Σαν να'μαι εγώ ο δημιουργός...Σαν να κρατώ στα χέρια χώμα και νερό πλάθοντας το καθετί, δίνω αξία σε αυτά που εγώ θέλω, σ'αυτά που γεμίζουν τη ψυχή μου με δύναμη και μεταμορφώνουν την κάθε στιγμή που ζω με τη δικιά της μοναδικότητα και ομορφιά...
Ίσως πάλι να πλάθω απλά το δικό μου όνειρο στο οποίο χωρούν μόνο όμορφες ψυχές όπως καθρεφτίζονται στα μάτια της ψυχής μου...Αυτές μου δίνουν τη δύναμη να συνεχίζω να αγωνίζομαι και να μην ικανοποιούμαι με το βολικό, το εύκολο...να συνεχίζω πεισματικά να περιμένω το άλλο μου μισό να έρθει να μ'ελευθερώσει απλώνοντας χρώματα στη ζωή μου...
Παλεύω να ελευθερωθώ, δεν τα μπορώ τα πρέπει...Και όλο φωνάζω μέσα μου ''Ελάτε να με πάρετε όσο μακριά μπορείτε και μέσ'τη μέθη τη γλυκειά του έρωτα, του πάθους ρίξτε με...'', και το πιοτό αυτό δεν θέλω να το πιώ σταγόνα σταγόνα...Θέλω να κατεβάσω το μπουκάλι μονορούφι, μέχρις ότου στερέψει..και η ζάλη αυτή να με συντροφεύει για πάντα στην υπόλοιπη μου ζωή..Να με συντροφεύει παντοτινά η γλυκειά αίσθηση της ζάλης θυμίζοντας μου το σύντομο πέρασμα από τον κόσμο αυτό...Θυμίζοντας μου πως κάθε σταγόνα που γευόμουν με βύθιζε ακόμη πιό πολύ στην ευτυχία, πως κάθε σταγόνα γέμιζε την ύπαρξη μου με την ίδια τη ζωή...

Μαριος Γ. 18/1/1997